του Παναγιώτη (Α.Μ. 228)

Λαμία, 01.01.1896- , 23.07.1961

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 23.09.1910. Στις 12.10.1912, λίγες μέρες μετά την είσοδο της Ελλάδας στον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, ονομάστηκε Αρχικελευστής Οπλίτης και τοποθετήθηκε σε βοηθητικό εύδρομο.

Πράχθηκε σε μάχιμο Σημαιοφόρος στις 14.06.1914, σε Ανθυποπλοίαρχο στις 19.07.2014, σε Υποπλοίαρχο στις 17.03.1917, σε Υποπλοίαρχο Α’ Τάξης στις 26.12.1917, σε Πλωτάρχη στις 11.08.1922 και σε Αντιπλοίαρχο στις 26.01.1926. Στις 17.03.1933, τέθηκε σε διαθεσιμότητα λόγω της εμπλοκής του στο Κίνημα Πλαστήρα (Μάρτιος 1933) και στις 17.05.1934 σε αργία δια πρόσκαιρου παύσεως μέχρι τις 20.02.1934. Ακολούθως, προήχθη σε Πλοίαρχο στις 09.09.1935. Μεταξύ 25.10.1935 και 14.03.1936, διατέλεσε σε διαθεσιμότητα με αίτησή του. Την 01.01.1945 προήχθη σε Υποναύαρχο και στις 13.09.1949 σε Αντιναύαρχο, αποστρατεύθηκε δε στις 06.01.1953 ως Αντιναύαρχος ε.α.

Φοίτησε στη Ναυτική Σχολή Πολέμου (1925- 1926 και 1930-1931) και έλαβε Πτυχίο Εξειδίκευσης Επιτελούς.

Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας, καθώς και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις.

Ως Αρχικελευστής, έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους επί της αρχηγίδας των βοηθητικών ευδρόμων ΕΣΠΕΡΙΑ και του θωρηκτού ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ).

Επίσης, έλαβε μέρος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο (επί του αντιτορπιλικού ΘΥΕΛΛΑ και του θωρηκτού ΛΗΜΝΟΣ), καθώς και στις ναυτικές επιχειρήσεις στη Μεσημβρινή Ρωσία (επί του αντιτορπιλικού ΑΕΤΟΣ, του μεταγωγικού ΚΑΝΑΡΗΣ και του θωρηκτού ΚΙΛΚΙΣ) και της Μικρασιατικής Εκστρατείας ως Κυβερνήτης του τορπιλοβόλου ΔΩΡΙΣ (1919- 1920, Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης).

Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, διατέλεσε, ως Πλωτάρχης, Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΣΦΕΝΔΟΝΗ (1922-1923), του τορπιλοβόλου ΠΕΡΓΑΜΟΣ (1923) και του βοηθητικού ΧΙΟΣ, που επί των ημερών του μετασκευάστηκε σε πλωτό συνεργείο με την ονομασία ΗΦΑΙΣΤΟΣ (1923-1925). Με το βαθμό του Αντιπλοιάρχου, υπηρέτησε ως Κυβερνήτης των αντιτορπιλικών ΠΑΝΘΗΡ (1926 και 1932-1933), ΛΕΩΝ (1927 και 1930), ΑΕΤΟΣ (1932) και ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ (1933), θέση στην οποία υπηρετούσε κατά το Κίνημα Πλαστήρα, καθώς και Διευθυντής του ΓΕΝ/Α (1935). Ως Πλοίαρχος, ανέλαβε και πάλι καθήκοντα Διευθυντή ΓΕΝ/Α (1936), καθώς και Κυβερνήτη του εκπαιδευτικού ΑΡΗΣ (1938), Διοικητή Αντιαεροπορικής Άμυνας (1939) και Διευθυντή Διοικητικού του Υπουργείου των Ναυτικών (1939).

Κατά τον Ελληνο-ιταλικό και τον Ελληνο- γερμανικό Πόλεμο, διατέλεσε Διοικητής της Β’ Μοίρας Αντιτορπιλικών (1940-1941, Πλοίαρχος). Με αυτή την ιδιότητα έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις της περιόδου εκείνης, περιλαμβανομένων της δεύτερης και τρίτης επιδρομικής ενέργειας στο Στενό του Οτράντο (Δεκέμβριος 1940 και Ιανουάριος 1941), επιβαίνοντας στο αντιτορπιλικό ΣΠΕΤΣΑΙ, με το οποίο ακολούθησε το Στόλο κατά την αποδημία του στη Μέση Ανατολή στα τέλη Απριλίου 1941, λίγες μέρες πριν από την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα.

Στη Μέση Ανατολή, με το βαθμό του Πλοιάρχου, διατέλεσε Ανώτερος Διοικητής Υποβρυχίων (1941-1942), δύο φορές Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου των Ναυτικών (1942), Ανώτερος Διοικητής Πλοίων Ινδικού Ωκεανού (1942) και, εκ νέου, Ανώτερος Διοικητής Υποβρυχίων (1944, Πλοίαρχος/Υποναύαρχος).

Μετά τον επαναπατρισμό του Στόλου (Οκτώβριος 1944), διατέλεσε, ως Υποναύαρχος, Ανώτερος Τεχνικός Διευθυντής (1945), Υπαρχηγός του ΓΕΝ (1945-1946), Αρχηγός του Ναυστάθμου Σαλαμίνας (1946- 1947) και Αρχηγός του ΓΕΝ (1947-1951, Υποναύαρχος/Αντιναύαρχος), συγχρόνως δε Γενικός Επιθεωρητής Ναυτικού (1950-1951) και Υφυπουργός των Ναυτικών (1950, κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου). Στο διάστημα 1951-1953, διατέλεσε Αρχηγός του Στρατιωτικού Οίκου του Βασιλιά Παύλου (Αντιναύαρχος).

Το 1947, υπήρξε μέλος του Συμβουλίου Αποσυμφόρησης Στελεχών του Ναυτικού (1947, Υποναύαρχος).

Επίσης, χρημάτισε Πρόεδρος του Δ.Σ. του Μετοχικού Ταμείου Ναυτικού (1957-1961, Αντιναύαρχος ε.α.).

Τιμήθηκε:
– στις 30.05.1942, με τον Πολεμικό Σταυρό Ρ Τάξης, για: την μετ’ ευψυχίας και ακρίβειας εκτέλεσιν των ανατεθεισών αυτώ αποστολών και δια την τήρησιν της εννόμου τάξεως επί του πλοίου ου επέβαινεν, υπό δυσμενείς συνθήκας (αντιτορπιλικό ΣΠΕΤΣΑΙ, αμέσως πριν από την αποδημία του Στόλου),
– στις 07.05.1943, με τον Πολεμικό Σταυρό Π Τάξης, επειδή: κατά την στιγμήν της καταρρεύσεως της Πατρίδος, επιβαίνων του αντιτορπιλλικού ΣΠΕΤΣΑΙ, υπερνικήσας πάσας τας παρουσιασθείσας πολεμικός δυσχερείας και, αποκρούσας τας εχθρικός προσβολάς, επέτυχεν, εν τέλει, να φέρη τα διασωθέντα αντπορπιλλικά της Μοίρας του εις Αλεξάνδρειαν προς συνέχισιν του αγώνος (Διοικητής της Β’ Μοίρας Αντιτορπιλικών),
– στις 16.01.1952, με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, για: την επιδειχθείσαν εργατικότητα, ανωτέραν αντίληψιν καθήκοντος και ευδόκιμους υπηρεσίας, εν τω κύκλω των ενεργειών του, κατά τας [… ] επιχειρήσεις της περιόδου 1947-1950.