του Γεωργίου (Α.Μ. 153)

Ύδρα, 13.09.1883-Αθήνα, 26.11.1957

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 10.10.1899 και αποφοίτησε στις 16.07.193 ως μάχιμος Σημαιοφόρος. Προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 29.03.1910, σε Υποπλοίαρχο στις 02.06.1913 και σε Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης στις 16.07.1916. Στις 11.09.1916, προσχώρησε στην Εθνική Άμυνα και κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη. Στις 26.12.1917, προήχθη σε Πλωτάρχη (αναδρομικά από τις 03.03.1917) και στις 22.03.1920 σε Αντιπλοίαρχο. Μετά τη Μεταπολίτευση του Νοεμβρίου του 1920, τέθηκε σε διαθεσιμότητα στις 18.03.1921 και επανήλθε στη μόνιμη υπηρεσία στις 15.09.1922, ύστερα από την Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922. Στις 26.06.1924, στη διάρκεια της «Απεργίας του Ναυτικού» (Ιούνιος 1924), της οποίας ήταν ένας από τους πρωτεργάτες, αποστρατεύθηκε με αίτησή του αλλά, στις 21.08.1924 επανήλθε στη μόνιμη υπηρεσία. Στις 28.08.1925, μετά το Κίνημα Παγκάλου (Ιούνιος 1925), αποστρατεύθηκε με αίτησή του ως Πλοίαρχος ε.α. Στις 16.09.1926, ύστερα από το Κίνημα Κονδύλη (Αύγουστος 1926), ανακλήθηκε στη μόνιμη υπηρεσία με το βαθμό του Αντιπλοιάρχου, ως μηδέποτε αποστρατευθείς και στις 15.09.1926 προήχθη σε Πλοίαρχο. Στις 03.05.1935, τέθηκε σε διαθεσιμότητα λόγω της εμπλοκής του στο Κίνημα του Μαρτίου του 1935 (Ελ. Βενιζέλου), στις 30.07.1935 αποτάχθηκε και στις 15.11.1935 ακυρώθηκε η απόταξή του θεωρούμενος σε αποστρατεία ως Υποναύαρχος ε.α. Στις 06.05.1943, και ενώ ήδη εργαζόταν στις επιχειρήσεις Μποδοσάκη- Αθανασιάδη της Αιγύπτου πριν από τη αποδημία του Στόλου στη Μέση Ανατολή, επαναφέρθηκε στη μόνιμη υπηρεσία ως μηδέποτε απομακρυνθείς, καθώς η αποστρατεία του οφειλόταν σε πολιτικούς λόγους. Συγχρόνως, προήχθη σε Υποναύαρχο (αναδρομικά από τις 26.02.1937), αποστρατεύθηκε δε στις 15.09.1943 ως Αντιναύαρχος ε.α. Στις 20.04.1944, κατά την κορύφωση του Κινήματος της Μέσης Ανατολής, ανακλήθηκε στην ενέργεια με το βαθμό του Αντιναυάρχου και του ανατέθηκε η αρχηγία του Στόλου. Στις 08.10.1945, επαναφέρθηκε στην εφεδρεία.

Μετεκπαιδεύθηκε στο εξωτερικό (1908-1910), καθώς και επί του γαλλικού θωρακισμένου καταδρομικού ERNEST RENAU (1912).

Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας, καθώς και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις.

Στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, υπηρέτησε στο αντιτορπιλικό ΠΑΝΘΗΡ και έλαβε μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις, περιλαμβανομένων της ναυμαχίας της Έλλης (03.12.1912) και της απελευθέρωσης της Ίμβρου (18.10.1912), της Σαμοθράκης (19.10.1912) και της Χερσονήσου του Άθω (02.11.1912) .

Στη συνέχεια, ως Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης, διατέλεσε Υπασπιστής του Υπουργού των Ναυτικών (Ναυάρχου Π. Κουντουριώτη117, 1915-1916), Κυβερνήτης του τορπιλοβόλου ΘΕΤΙΣ (1916) και του αντιτορπιλικού ΒΕΛΟΣ (1916-1919, Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης/Πλωτάρχης), με το οποίο έλαβε μέρος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις ναυτικές επιχειρήσεις στη Μεσημβρινή Ρωσία και της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Επίσης, υπηρέτησε ως Υπασπιστής και, κατόπιν, Διευθυντής του Γραφείου του Υπουργού των Ναυτικών (Αθ. Μιαούλη – Α.Μ. 17-, 1919-1921, Πλωτάρχης/Αντιπλοίαρχος) και, ως Αντιπλοίαρχος, Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΛΕΩΝ (1922-1923), Διευθυντής της Αεροπορικής Βάσης Π. Φαλήρου (1923) και Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΠΑΝΘΗΡ (1923-1924).

Με το βαθμό του Πλοιάρχου, ανέλαβε καθήκοντα Ανώτερου Διοικητή Ναυτικής Αεροπορίας (1926-1930), Διευθυντή Πολεμικής Αεροπορίας στο αρτισύστατο Υπουργείο Αεροπορίας118 (1930), Γενικού Διευθυντή Ναυστάθμου Σαλαμίνας (1931), Ανώτερου Διοικητή Υποβρυχίων (1931-1934), καθώς και Ναυτικού Ακολούθου Αγκύρας και Βελιγραδιού (1934-1935) με έδρα την Κωνσταντινούπολη, θέση στην οποίο υπηρετούσε κατά το Κίνημα του Μαρτίου του 1935.

Στη Μέση Ανατολή, μετά την επάνοδό του στο Ναυτικό και έχοντας αναλάβει την αρχηγία του Στόλου στις 21.04.1944, κατά την τέθηκε επικεφαλής του εποπτεύοντος επιτελείου του Αγήματος Εμβολής για την ανακατάληψη των πλοίων του Ναυτικού που, ναυλοχώντας στην Αλεξάνδρεια, είχαν καταληφθεί από τους στασιαστές. Επίσης, χρημάτισε Υπουργός Αεροπορίας (1943-1944, κυβέρνηση Ε. Τσουδερού).

Το 1945, παραμένοντας εν ενεργεία, ακολούθησαν δύο βραχύβιες περίοδοι κατά τις οποίες διατέλεσε Πρωθυπουργός. Στην πρώτη, χρημάτισε και Υπουργός των Στρατιωτικών, των Ναυτικών και της Αεροπορίας. Στη δεύτερη, εκτός από Υπουργός των Ναυτικών και της Αεροπορίας, ανέλαβε, κατά μικρά διαστήματα, και τα Υπουργεία των Εξωτερικών και των Εσωτερικών.

Την 01.07.1947, τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Αριστείου Ανδρείας επειδή: αναλαβών την αρχηγίαν του Στόλου κατ’ Απρίλιον 1944, ότε ούτος διετέλει εν επαναστάσει, ωργάνωσε και επέτυχε την επιβολήν του κράτους του Νόμου, επαναφέρων τον Στόλον εις την οδόν της τιμής και του καθήκοντος, εντός ελάχιστου δε χρόνου κατώρθωσε να επανδρώση εκ νέου τα πλοία, ώστε ταύτα να συνεχίσουν δραστηρίως τον αγώνα παρά το πλευράν των συμμάχων. Επίσης, επέτυχε να οργανώση πλήρως την επάνοδον του Β.Ν. εν Ελλάδι και, κατ’ Οκτώβριον, να οδηγήση τον ελευθερωτήν Στόλον, αυτοπροσώπως, κατά τας κοινός μετά των Συμμάχων επιχειρήσεις του προς απελευθέρωσιν της Πατρίδος, επιδείξας πάντοτε εξαίρετον ικανότητα, υπέροχον ηθικόν, θάρρος, ψυχραιμίαν και ανωτέραν αντίληψιν καθήκοντος.