του Νικολάου (Α.Μ. 120)

Αθήνα, 30.11.1882-Μαρούσι, 07.12.1960

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. την 01.09.1896 και αποφοίτησε στις 28.07.1900 ως μάχιμος Σημαιοφόρος. Προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 06.05.1905, σε Υποπλοίαρχο στις 29.03.1910, σε Υποπλοίαρχο Α’ Τάξης την 01.01.1913 και σε Πλωτάρχη στις 20.10.1914. Στις 09.05.1917, προσχώρησε στην Εθνική Άμυνα. Ακολούθως, προήχθη σε Αντιπλοίαρχο στις 26.12.1917. Στις 27.04.1921, μετά τη Μεταπολίτευση του Νοεμβρίου του 1920, τέθηκε σε διαθεσιμότητα που διήρκεσε μέχρι την Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922 στην οποία έλαβε μέρος ενεργώντας από την Αθήνα. Στις 20.12.1923 προήχθη σε Πλοίαρχο. Στις 02.07.1924, στη διάρκεια της «Απεργίας του Ναυτικού» (Ιούνιος 1924), αποστρατεύθηκε με αίτησή του, αλλά στις 21.08.1924 επανήλθε στη μόνιμη υπηρεσία ως μηδέποτε αποστρατευθείς. Στις 11.03.1933 τέθηκε σε διαθεσιμότητα για τη συμμετοχή του στο Κίνημα του Μαρτίου του 1933 (Ν. Πλαστήρα), στις 13.03.1933 προφυλακίστηκε, στις 12.09.1933 τέθηκε σε αργία δι’ απολύσεως και στις 05.02.1934 αποστρατεύθηκε ως Υποναύαρχος ε.α. Στις 11.05.1935, απόστρατος και έχοντας διαφύγει στη Νεάπολη της Ιταλίας, καταδικάστηκε ερήμην από το Έκτακτο Στρατοδικείο Ναυστάθμου σε θάνατο και έκπτωση από το βαθμό για τη συμμετοχή του στο Κίνημα του Μαρτίου του 1935 (Ελ. Βενιζέλου), κατά το οποίο επέβη στο θωρηκτό ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ. Ωστόσο, στις 13.06.1936 αμνηστεύθηκε και ανέκτησε τον αποστρατευτικό βαθμό του. Στις 17.09.1943, μετά την παρουσίασή του στη Μέση Ανατολή (17.04.1943), ανακλήθηκε στην ενέργεια με το βαθμό του Υποναυάρχου και στις 02.11.1943 προήχθη σε Αντιναύαρχο. Στις 24.08.1945, επαναφέρθηκε στην εφεδρεία ως Αντιναύαρχος ε.α. Μεταξύ 30.08.1946 και 01.07.1947, ανακλήθηκε και πάλι στην ενέργεια.

Μετεκπαιδεύθηκε στο εξωτερικό (1910- 1912)59.

Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας, καθώς και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις. Χρημάτισε καθηγητής στη Σ.Ν.Δ (1916-1917, ναυτικών υπολογισμών).

Έλαβε μέρος στο Μακεδονικό Αγώνα του 1903-1908, ως Αρχηγός Σώματος στη Λίμνη (1912, Υποπλοίαρχος), με την οποία έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις της Δυτικής Μοίρας στον Αμβρακικό Κόλπο. Στις αρχές Νοεμβρίου του 1912, ανέλαβε καθήκοντα Διοικητή του Ναυτικού Αγήματος (Υποπλοίαρχος), μετέχοντας στις χερσαίες επιχειρήσεις απελευθέρωσης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου, κατά τις οποίες τραυματίστηκε στη Χίο (Νοέμβριος 1912), στη συνέχεια δε υπηρέτησε ως Στρατιωτικός Διοικητής Τενέδου (1913, Υποπλοίαρχος/Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης).

Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, διατέλεσε Κυβερνήτης του τορπιλοβόλου ΑΙΓΛΗ (1914- 1915, Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης/Πλωτάρχης) και του αντιτορπιλικού ΑΣΠΙΣ (1915-1917, Πλωτάρχης)

Επίσης, έλαβε μέρος τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως Κυβερνήτης των αντιτορπιλικών ΝΙΚΗ (1917-1918. Πλωτάρχης/Αντιπλοίαρχος) και ΝΕΑ ΓΕΝΕΑ (1918-1919, Αντιπλοίαρχος) και του εκφράστηκε (χ.ημ.) η άκρα ευαρέσκεια του Υπουργού των Ναυτικών για την δραστηρίαν, επίμονον καταδίωξιν του εχθρικού υποβρυχίου 4988.

Τέλος, έλαβε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις της Μικρασιατικής Εκστρατείας ως Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΛΕΩΝ (1919- 1920, Αντιπλοίαρχος).

Εκτός από το Κίνημα της Εθνικής Άμυνας (Αύγουστος 1916, Πλωτάρχης), την Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922 (Αντιπλοίαρχος), την «Απεργία του Ναυτικού» (Ιούνιος 1924, Πλοίαρχος), την εμπλοκή του στο Κίνημα Πλαστήρα (Μάρτιος 1933, Πλοίαρχος) και το Κίνημα του Μαρτίου του 1935 (Υποναύαρχος ε.α.), συμμετέσχε στο Κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου (Αύγουστος 1909, Ανθυποπλοίαρχος) και το Κίνημα του Υποπλοιάρχου Κ. Τυπάλδου – Α.Μ. 64 (Οκτώβριος 1909, Ανθυποπλοίαρχος) στο οποίο ήταν ένας από τους πρωτεργάτες.

Ακολούθως, υπηρέτησε ως Κυβερνήτης του θωρηκτού ΚΙΛΚΙΣ (1922, Αντιπλοίαρχος), Στρατιωτικός Διοικητής Σάμου (1922-1923, Αντιπλοίαρχος/Πλοίαρχος) και, ως Πλοίαρχος, Αρχηγός της Μοίρας Γυμνασίων (1923-1924), Διοικητής της Σ.Ν.Δ. (1924), Κυβερνήτης του θωρηκτού ΛΗΜΝΟΣ (1926), Αρχηγός του ΓΕΝ (1926-1927) και, παράλληλα, Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου των Ναυτικών (1926), Ανώτερος Διοικητής Υποβρυχίων (1927-1928), εκ νέου Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου των Ναυτικών (1928-1929), Αρχηγός Στόλου (1929-1931), Γενικός Διευθυντής Ναυστάθμου Σαλαμίνας (1931- 1932), εκ νέου Αρχηγός του ΓΕΝ (1932-1933) και, τέλος, Υπουργός των Ναυτικών και Αεροπορίας (για τρεις μέρες το 1933, κυβέρνηση Α. Οθωναίου), θέση την οποία κατείχε κατά το Κίνημα Πλαστήρα.

Στις 17.04.1943, διέφυγε από την κατεχόμενη Ελλάδα και στις 17.04.1943 παρουσιάστηκε στη Μέση Ανατολή. Εκεί, έχοντας ανακληθεί στην ενέργεια από την εφεδρεία, υπηρέτησε ως Γενικός Επιθεωρητής του Ναυτικού (1943-1945, Υποναύαρχος/Αντιναύαρχος). Επίσης, για λίγες μέρες τον Απρίλιο του 1944, χρημάτισε Υπουργός των Εσωτερικών και της Παιδείας και, συγχρόνως, Υφυπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας (κυβέρνηση Σ. Βενιζέλου, Αντιναύαρχος). Κατά την τελευταία επαναφορά του στην ενέργεια από την εφεδρεία, υπήρξε μέλος του Συμβουλίου Αποσυμφόρησης Στελεχών του Ναυτικού (1947, Αντιναύαρχος).

Έλαβε μέρος στο αγώνισμα των 400 μ. κατά τη Μεσοολυμπιάδα του 1906 (Αθήνας)61.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Ναυτικού Ομίλου της Ελλάδος (1934), Πλοίαρχος).

Στις 29.01.1948, τιμήθηκε με τον Πολεμικό Σταυρό Π Τάξης, επειδή: διαφυγών εκ της κατεχομένης Ελλάδος, κατήλθεν εις Μέσην Ανατολήν, ένθα ανέλαβε καθήκοντα Γενικού Επιθεωρητού του Ναυτικού και συνέτεινεν εις την ευόδωσιν του αγώνος προς απελευθέρωσιν της Πατρίδος, εμψυχώνουν εις πάσας τας περιπτώσεις τους υ’ αυτόν δια του προσωπικού του παραδείγματος και θάρρους.

Ανδριάντας του Δεμέστιχα έχει στηθεί στα Γιαννιτσά και το χωριό Κότρωνας της Μάνης.