του Νικολάου (Α.Μ. 182)

Χαλκίδα, 18.08.1887-Αθήνα, 17.09.1947

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 04.11.1902 και αποφοίτησε στις 08.07.1906 ως μάχιμος Σημαιοφόρος. Προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 28.02.1911, σε Υποπλοίαρχο στις σε Υποπλοίαρχο Α’ Τάξης στις 03.11.1914 (αναδρομικά από τις 17.10.1914), σε Πλωτάρχη στις 25.02.1920 (αναδρομικά από τις 26.12.1917) και σε Αντιπλοίαρχο στις 02.12.1920. Στις 02.11.1922, μετά την Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922, τέθηκε σε διαθεσιμότητα και στις 23.10.1923 αποστρατεύθηκε με αίτησή του ως Πλοίαρχος ε.α. Στις 24.07.1925, ύστερα από το Κίνημα Παγκάλου (Ιούνιος 1925), επανήλθε στη μόνιμη υπηρεσία με το βαθμό του Αντιπλοιάρχου ως μηδέποτε αποστρατευθείς και, ακολούθως, προήχθη σε Πλοίαρχο στις 29.03.1933 και σε Υποναύαρχο στις 30.12.1938, αποστρατεύθηκε δε στις 14.02.1945 ως Υποναύαρχος ε.α. Μεταξύ 06.09.1946 και 02.05.1947 επαναφέρθηκε στη μόνιμη υπηρεσία για πλήρωση κενής θέσης και προήχθη σε Αντιναύαρχο.

Μετεκπαιδεύθηκε στο Σαλού της Γαλλίας στα υποβρύχια (1912) και φοίτησε στη Ναυτική Σχολή Πολέμου (1931-1932). Έλαβε Πτυχίο Εξειδίκευσης Κυβερνήτη Υποβρυχίων.

Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας και υποβρύχια καθώς και επιτελικές και διοικητικές θέσεις.

Έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους επί της αρχηγίδας των τορπιλικών ΚΑΝΑΡΗΣ, λαμβάνοντας μέρος στις πολεμικές επιχειρήσεις, περιλαμβανομένης της απελευθέρωσης του Αγ. Ευστρατίου
(18.10.1912) και της Λέσβου (Νοέμβριος 1912), καθώς και από τα μέσα Ιανουάριου του 1913, επί του υποβρυχίου ΔΕΛΦΙΝ.

Στη συνέχεια, διατέλεσε Κυβερνήτης του υποβρυχίου ΔΕΛΦΙΝ (1913, Υποπλοίαρχος) και έλαβε μέρος στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο επί του θωρηκτού ΥΔΡΑ και του ελαφρού καταδρομικού ΕΛΛΗ.

Επίσης, έλαβε μέρος στις, καθώς και στις ναυτικές επιχειρήσεις στη Μεσημβρινή Ρωσία επί του θωρηκτού ΚΙΛΚΙΣ και της Μικρασιατικής Εκστρατείας επί του θωρηκτού ΥΔΡΑ και ως Κυβερνήτης του τορπιλοβόλου ΣΜΥΡΝΗ (1922, Αντιπλοίαρχος) και του αντιτορπιλικού ΑΣΠΙΣ (1922, Αντιπλοίαρχος).

Στη διάρκεια του Μεσοπολέμου, υπηρέτησε, με το βαθμό μεν του Αντιπλοιάρχου, ως Αρχηγός αποστολής των ναυπηγούμενων στη Γαλλία υποβρυχίων ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΗΣ και τύπου ΓΛΑΥΚΟΣ (1926-1930) και Κυβερνήτης του ελαφρού καταδρομικού ΕΛΛΗ (1931), με αυτόν δε του Πλοιάρχου, ως Διοικητής της Σ.Ν.Δ. (1933-1935), Ανώτερος Διοικητής Σχολών (1935), Ελαφρών Σκαφών (1937) και Υποβρυχίων (1937-1939, Πλοίαρχος/Υποναύαρχος).

Με το βαθμό του Υποναυάρχου, ανέλαβε καθήκοντα Αρχηγού του Ναυστάθμου Σαλαμίνας (1939-1941) και Αρχηγού του ΓΕΝ για λίγες μέρες πριν από την είσοδο των Γερμανών στην Αθήνα (Υποναύαρχος).

Στη διάρκεια της Κατοχής, υπηρέτησε στη Γενική Διεύθυνση Ναυτικού του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας (για αυτό το ζήτημα βλ. στον Πρόλογο)

Συμμετέσχε στο Κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου (Αύγουστος 1909, Σημαιοφόρος) και το Κίνημα του υποπλοιάρχου Κ. Τυπάλδου – Α.Μ. 64 (Οκτώβριος 1909, Σημαιοφόρος).

Στις 31.08.1946, τιμήθηκε:

• με τον Πολεμικό Σταυρό Α’ Τάξης, επειδή: διατελέσας Αρχηγός του Ναυστάθμου [Σαλαμίνος] από της ειρηνικής περιόδου και, εν συνεχεία, κατά τον πολεμικής περίοδον 1940-1941, διοργάνωσεν άριστα τούτον ούτως ώστε, παρά τους συνεχείς βομαβαρδισμούς, ο Ναύσταθμος, υπό την αρχηγίαν του, ανταλεξήλθεν άριστα εις το βαρύ και δύσκολον έργον ανεφοδιασμού και επισκευών των πλοίων. Ομοίως, κατά την αποχώρησιν του Στόλου δια Μέσην Ανατολήν, παρέμεινεν μέχρι τελευταίας στιγμής εις την θέσιν του επιτυχών, δια προσωπικής του παρακολουθήσεως την εκτέλεσιν των τελευταίων διαταγών αναχωρήσεως των πλοίων, και
• με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, επειδή: ως Αρχηγός Υποβρυχίων κατά την προ του πολέμου περίοδον, οργάνωσε ταύτα ώστε να καταστούν ετοιμοπόλεμα και να αποδώσουν άριστα κατά τον πόλεμον ώστε να προκαλέσουν τον παγκόσμιον θαυμασμόν.