του Ιωάννη (Α.Μ. 16)

Κέρκυρα, 25.12.68 – Αθήνα 1952

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 20.05.1884 και αποφοίτησε στις 18.06.1888 ως μάχιμος Σημαιοφόρος. Προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 08.01.1890, σε Υποπλοίαρχο στις 24.11.1896, σε Πλωτάρχη στις 06.05.1905, σε Αντιπλοίαρχο στις 29.03.1910, σε Πλοίαρχο στις 02.06.1913 και σε Υποναύαρχο στις 15.04.1914.

Μετεκπαιδεύθηκε στο εξωτερικό (1902). Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας, καθώς και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις. Χρημάτισε καθηγητής στη Σ.Ν.Δ (1908-1909). Διατέλεσε Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΝΑΥΚΡΑΤΟΥΣΑ (1906, Πλωτάρχης), του θωρηκτού ΨΑΡΑ (1910-1911, Αντιπλοίαρχος), του οπλιταγωγού ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ (1911 και 1912, Αντιπλοίαρχος) και του θωρηκτού ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ (1911, Αντιπλοίαρχος), Αρχιεπιστολέας της Μοίρας Γυμνασίων (1911, Αντιπλοίαρχος) και Αρχηγός του ΓΕΝ (για μικρό διάστημα το 1912, Αντιπλοίαρχος).

Στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, διατέλεσε εκ νέου Κυβερνήτης του ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΒΕΡΩΦ (1912-1913, Αντιπλοίαρχος) και, παράλληλα, Αρχιεπιστολέας του Αρχηγού του Στόλου του Αιγαίου Υποναυάρχου Π. Κουντουριώτη και έλαβε μέρος στις ναυμαχίες της Έλλης (03.12.1912) και της Λήμνου (05.01.1913), καθώς και στις λοιπές πολεμικές επιχειρήσεις, περιλαμβανομένης της απελευθέρωσης της Λήμνου (08.10.1912), της Ίμβρου (18.10.1912), της Σαμοθράκης (19.10.1912), της Τενέδου (24.10.1912), της Χερσονήσου του Άθω (02,11.1912), της Λέσβου (Νοέμβριος 1912), της Καβάλας (26.06.1913) και του Δεδεαγάτς (σημ. Αλεξανδρούπολης, 11.07.1913).

Το 1914, ως Υποναύαρχος, ανέλαβε την αρχηγία της Θωρηκτής Μοίρας και, από το ίδιο έτος μέχρι το 1917, διατέλεσε Αρχηγός του ΓΕΝ. Μετά την επικράτηση του Ελ. Βενιζέλου (Ιούνιος 1917), τέθηκε σε διαθεσιμότητα στις 10.06.1917, αποστρατεύθηκε στις 20.10.1917 ως Υποναύαρχος ε.α. και εκτοπίστηκε μεταξύ 1918 και 1920. Στις 06.11.1920, μετά τη Μεταπολίτευση του Νοεμβρίου του 1920, η αποστρατεία του ανακλήθηκε και ανέλαβε την αρχηγία του Στόλου του Αιγαίου (1921), επί του ΑΒΕΡΩΦ, με κύριο έργο την παρεμπόδιση ενίσχυσης των δυνάμεων του Κεμάλ κατά τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Ακολούθως, διατέλεσε και πάλι Αρχηγός του ΓΕΝ (1921- 1922).

Μετά την Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922, τέθηκε σε διαθεσιμότητα με αίτησή του και στις 19.01.1923 αποστρατεύθηκε ως Αντιναύαρχος. Στις 25.03.1935, του απονεμήθηκε ο βαθμός του Ναυάρχου εν ενεργεία για τις εξαιρετικές υπηρεσίες που προσέφερε στο κράτος, αποστρατεύθηκε δε και πάλι στις 20.11.1935 μετά την κατάργηση της οργανικής θέσης Ναυάρχου. Χρημάτισε Υπουργός των Ναυτικών (1935, κυβέρνηση Π. Τσαλδάρη).

Έγραψε το Ημερολόγιον του Κυβερνήτου του «Γ. ΑΒΕΡΩΦ» κατά τους Πολέμους 1912-1913 (1939).