του Παναγιώτη (Α.Μ. 54)

Αθήνα, 27.09.1873- 17.01.1962

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 02.09.1887 και αποφοίτησε στις 31.08.1891 ως μάχιμος Σημαιοφόρος. Προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 19.04.1898, σε Υποπλοίαρχο στις 27.02.1901, σε Υποπλοίαρχο Α’ Τάξης στις 16.10.1910, σε Πλωτάρχη στις 29.03.1910, σε Αντιπλοίαρχο στις 02.06.1913 και σε Πλοίαρχο στις 07.02.1915. Στις 14.09.1916 τέθηκε σε διαθεσιμότητα ως «βενιζελικός», επανήλθε στην ενέργεια στις 22.06.1917 μετά την επικράτηση του Ελ. Βενιζέλου (Ιούνιος 1917) και στις 04.03.1924 προήχθη σε Υποναύαρχο. Στις 08.07.1924 αποτάχθηκε με αφορμή την εμπλοκή του στο ζήτημα της «Απεργίας του Ναυτικού» (Ιούνιος 1924) και της ρήξης του με τον Υπουργό των Ναυτικών Πλοίαρχο Α. Χατζηκυριάκο (Α.Μ. 80). Ακολούθησε, στις 08.10.1926, η αποκατάστασή του, η επαναφορά του στη μόνιμη υπηρεσία με το βαθμό του Υποναυάρχου, ως μηδέποτε απομακρυνθείς και στις 22.10.1926 αποστρατεύθηκε ως Υποναύαρχος ε.α. Τέλος, στις 17.05.1934, του απονεμήθηκε ο βαθμός του Αντιναυάρχου ε.α.

Μετεκπαιδεύθηκε στο εξωτερικό (1896- 1897 και 1906-1907).

Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας, καθώς και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις. Χρημάτισε καθηγητής στη Σ.Ν.Δ. (1908-1909).

Έλαβε μέρος στον Ελληνο-τουρκικό Πόλεμο του 1897 επί του τορπιλοβόλου 12 (Ανατολική Μοίρα) και, στη συνέχεια, διατέλεσε Κυβερνήτης του τορπιλοβόλου 16 (1900, Ανθυποπλοίαρχος).

Επίσης, έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις του Α’ Βαλκανικού Πολέμου, περιλαμβανομένων αυτών της απελευθέρωσης της Λέσβου και της Χίου (Νοέμβριος 1912), ως Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΚΕΡΑΥΝΟΣ (1912-1913, Πλωτάρχης).

Ακολούθως, διατέλεσε, ως Αντιπλοίαρχος, Κυβερνήτης του ελαφρού καταδρομικού ΕΛΛΗ (1914) και Διευθυντής Τεχνικών Υπηρεσιών (1914 και 1915), ενώ, ως Πλοίαρχος, Αρχιεπιστολέας του Αρχηγού Στόλου (1915), Κυβερνήτης του θωρηκτού ΚΙΛΚΙΣ (1916) και, εκ νέου, Διευθυντής Τεχνικών Υπηρεσιών (1917-1918).

Στη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, υπηρέτησε, πάντα με το βαθμό του Πλοιάρχου, ως Υπασπιστής του Βασιλιά Αλεξάνδρου (1919-1920), Διοικητής της Σ.Ν.Δ. (1920), εκ νέου Κυβερνήτης του ΚΙΛΚΙΣ (1920), με το οποίο έλαβε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις και Αρχηγός του ΓΕΝ (1922-1924, αμέσως μετά την Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922).

Το 1898, υπήρξε ένας από τους συνηγόρους του Σημαιοφόρου I. Κόκκορη (Α.Μ. 56) κατά τη δίκη του για τον εκ μέρους του χαρακτηρισμό του Αρχηγού της Ανατολικής Μοίρας Πλοιάρχου Κ. Σαχτούρη (προερχομένου από τη Ναυτική Σχολή, τάξης, εισόδου 1858) ως προδότη του Έθνους στη διάρκεια του Πολέμου του 1897.

Το Σεπτέμβριο του 1922, ως Πλοίαρχος, συνοδέυσε το βασιλικό ζεύγος Κωνσταντίνο Α’ και Σοφία μέχρι το Παλέρμο της Ιταλίας, κατά τη δεύτερη εξορία τους μετά την Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922, επιβαίνοντας στο επίτακτο ΠΑΤΡΙΣ.

Συμμετέσχε στο Κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου (Αύγουστος 1909, Υποπλοίαρχος) και το Κίνημα του υποπλοιάρχου Κ. Τυπάλδου – Α.Μ. 64 (Οκτώβριος 1909, Υποπλοίαρχος). Προσχώρησε στην Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922 (Πλοίαρχος σε διαθεσιμότητα) και, μετά την επικράτησή της, υπήρξε μέλος της πενταμελούς Επαναστατικής Επιτροπής, σε αντικατάσταση του αποχωρήσαντος Αντιπλοιάρχου Δ. Φωκά (Α.Μ. 170).

Χρημάτισε Υπουργός Συγκοινωνίας και, συγχρόνως, Εμπορικής Ναυτιλίας (12.04.1943- 18.10.1944, κυβέρνηση I. Ράλλη).

Στις ;.08.1920, τιμήθηκε με τον Πολεμικό Σταυρό Α’ Τάξης, για: τας υπηρεσίας ας προσέφερε κατά τας εν Μικρά Ασία επιχειρήσεις.