του Γεωργίου (Α.Μ. 84)

Κρανίο Κεφαλληνίας, 01.01.1876 -Αθήνα, 06.08.1939

Πατέρας του Επαμεινώνδα Πανά (Α.Μ. 590).

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 08.09.1890 και αποφοίτησε στις 19.07.1894 ως μάχιμος Σημαιοφόρος. Προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 30.06.1899, σε Υποπλοίαρχο στις 29.03.1910, σε Υποπλοίαρχο Α’ Τάξης στις 29.03.1912, σε Πλωτάρχη στις 28.09.1913 και σε Αντιπλοίαρχο στις 13.04.1915. Την 01.10.1916, προσχώρησε στην Εθνική Άμυνα και κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη. Ακολούθως, προήχθη σε Πλοίαρχο στις 26.12.1917, αποστρατεύθηκε δε στις 07.11.1920, ύστερα από τη Μεταπολίτευση (Νοέμβριος 1920) ως Πλοίαρχος ε.α. Ωστόσο, στις 07.10.1922, μετά την Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922, επαναφέρθηκε στη μόνιμη υπηρεσία ως μηδέποτε αποστρατευθείς και, στη συνέχεια, προήχθη σε Υποναύαρχο στις 03.09.1926. Στις 15.01.1934, αποστρατεύθηκε με αίτησή ως Αντιναύαρχος ε.α.

Φοίτησε στη Σχολή Τορπιλών και έλαβε αντίστοιχο πτυχίο εξειδίκευσης.

Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας και επιτελικές θέσεις.

Έλαβε μέρος στον Ελληνο-τουρκικό Πόλεμο του 1897 επί του θωρηκτού ΣΠΕΤΣΑΙ και στη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπηρέτησε ως Ύπαρχος του αντιτορπιλικού ΑΣΠΙΣ, με το οποίο μετέσχε στις πολεμικές επιχειρήσεις, περιλαμβανομένων της ναυμαχίας της Λήμνου (05.01.1913), καθώς και των επιχειρήσεων απελευθέρωσης της Λέσβου (Νοέμβριος 1912) και της Μοίρας Ιονίου (Φεβρουάριος 1913).

Στη συνέχεια, διατέλεσε Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΣΦΑΚΤΗΡΙΑ (1913, Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης).

Κατά την περίοδο του εθνικού διχασμού, υπηρέτησε ως Κυβερνήτης του θωρηκτού ΥΔΡΑ και Διοικητής της Σ.Ν.Δ. της Εθνικής Άμυνας που έδρευε επί του πλοίου, παράλληλα δε Αρχιεπιστολέας του Υποναυάρχου Αρχηγού της Μοίρας της Θεσσαλονίκης (1917, Αντιπλοίαρχος). Επίσης, συμμετέσχε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως Κυβερνήτης του ελαφρού καταδρομικού ΕΛΛΗ (1917, Αντιπλοίαρχος/Πλοίαρχος και 1918-1919, Πλοίαρχος). Ακολούθως, διατέλεσε Διευθυντής Αεροπλόίάς Ναυτικού (1919, Πλοίαρχος).

Μετά τη Μικρασιατική Εκστρατεία, στις ναυτικές επιχειρήσεις της οποίας έλαβε ενεργό μέρος ως Κυβερνήτης του θωρηκτού ΛΗΜΝΟΣ (1919-1920, Πλοίαρχος), υπηρέτησε ως Ναυτικός Ακόλουθος Λονδίνου (1920 και 1922-1925, Πλοίαρχος), Διοικητής της Σ.Ν.Δ. (1925-1926, Πλοίαρχος), Επόπτης Ναυτικής Εκπαίδευσης (1926, Πλοίαρχος) και Γενικός Διευθυντής του Ναυστάθμου Σαλαμίνας (1926- 1927, Πλοίαρχος).

Ως Υποναύαρχος, ανέλαβε καθήκοντα Αρχηγού Στόλου (1928), Αρχηγός του ΓΕΝ (1928-1931), Γενικός Επιθεωρητής Ναυτικού (1931-1932) και, εκ νέου, Γενικός Διευθυντής του Ναυστάθμου Σαλαμίνας (1932-1933).

Το 1927, υπήρξε μέλος του Ναυτικού Συμβουλίου αποσυμφόρησης της επετηρίδας που με τις διαδοχικές αποκαταστάσεις είχε υπέρμετρα διογκωθεί (Υποναύαρχος).

Χρημάτισε Υπουργός των Ναυτικών και, συγχρόνως, Κρατικής Υγιεινής και Αντίληψης (για μια μέρα το 1933, κυβέρνηση Α. Οθωναίου).

Υπήρξε μέλος της Επιτροπής Σύνταξης της Μεγάλης Στρατιωτικής και Ναυτικής Εγκυκλοπαίδειας (τόμ. 3ος-6ος, 1929-1930), ιδρυτικό μέλος του Ναυτικού Ομίλου Ελλάδος (1934, Αντιναύαρχος ε.α.) και ΕΓ Αντιπρόεδρός του Δ.Σ. του (19341939).

Έγραψε με τον Γ. Κρίτσα (Α.Μ. 88) το Βιβλίον Λεπτομερειών Διαιρέσεων, Απογραφής και Συντηρήσεως Α ντιτορπιλικών (1910).