του Ιωάννη (Α.Μ. 64)

Αθήνα, ;.;.1873 – 28.02.1945

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. στις 02.09.1887 και αποφοίτησε στις 31.08.1891 ως μάχιμος Σημαιοφόρος. Προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 09.01.1899, σε Υποπλοίαρχο στις 15.11.1902, σε Υποπλοίαρχο Α’ Τάξης στις 26.03.1910, σε Πλωτάρχη στις 14.07.1910, σε Αντιπλοίαρχο την 01.07.1913 και σε Πλοίαρχο στις 13.04.1915. Στις 20.06.1917, μετά την επικράτηση του Ελ. Βενιζέλου (Ιούνιος 1917), τέθηκε σε διαθεσιμότητα και στις 20.12.1917 σε αυτεπάγγελτη αποστρατεία. Ύστερα από τη Μεταπολίτευση του Νοεμβρίου του 1920, επανήλθε στη μόνιμη υπηρεσία στις 10.11.1920 ως μηδέποτε αποστρατευθείς, προήχθη σε Υποναύαρχο στις 02.12.1920 και, μετά την Επανάσταση του Σεπτεμβρίου του 1922, αποστρατεύθηκε με αίτησή του στις 30.09.1922. Ύστερα από το Κίνημα Κονδύλη (Αύγουστος 1926), ανακλήθηκε στην επανήλθε και πάλι στη μόνιμη υπηρεσία ως μηδέποτε αποστρατευθείς, αποστρατεύθηκε δε στις 19.01.1931 ως Αντιναύαρχος ε.α.

Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας, καθώς και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις.

Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις της Κρήτης στις αρχές του 1897 (επί του τορπιλοβόλου 16) και τον Ελληνο-τουρκικό Πόλεμο του 1897 (επίσης επί του τορπιλοβόλου 16 της Ανατολικής Μοίρας).

Ακολούθως, διατέλεσε Κυβερνήτης της κανονιοφόρου A (1900, Ανθυποπλοίαρχος) και μετέσχε στο Μακεδονικό Αγώνα του 1903-1908 (Υποπλοίαρχος). Το 1909, διατέλεσε Αρχηγός της Υποβρύχια Άμυνας (Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης).

Κατά τον Α’ Βαλκανικό Πόλεμο, υπηρέτησε ως Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΝΙΚΗ (1912-1913, Πλωτάρχης), μεταξύ άλλων λαμβάνοντας μέρος στη ναυμαχία της Λήμνου (01.03.1913) , καθώς και στην απελευθέρωση της Λέσβου (Νοέμβριος 1912) και της Σάμου 1. Στις αρχές Ιουνίου του 1913, τοποθετήθηκε ως Διοικητής του 29ου Ναυτικού Συντάγματος (Πλωτάρχης/Αντιπλοίαρχος), μετέχοντας στις χερσαίες επιχειρήσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Μετά τους Βαλκανικούς Πολέμους, διατέλεσε, ως Αντιπλοίαρχος, Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΛΕΩΝ (1913 και 1915), ως Πλοίαρχος, Επιθεωρητής Λιμενικών Αρχών2 (1915) και, ως Υποναύαρχος, Υπουργός των Ναυτικών (1922, κυβέρνηση Ν. Στράτου), Γενικός Διευθυντής του Ναυστάθμου Σαλαμίνας (1922), Αρχηγός του ΓΕΝ (1927) και Γενικός Επιθεωρητής του Ναυτικού (1929-1931).

Το 1927, στο πλαίσιο της αποσυμφόρησης της επετηρίδας που με τις επανειλημμένες αποκαταστάσεις είχε υπέρμετρα διογκωθεί, υπήρξε, ως Υποναύαρχος, μέλος του σχετικού Ναυτικού Συμβουλίου.

Συμμετέσχε στο Κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου (Αύγουστος 1909, Υποπλοίαρχος) και ηγήθηκε του Κινήματος που φέρει το όνομά του (Οκτώβριος 1909, Υποπλοίαρχος Α’ Τάξης, Αρχηγός Υποβρύχιας Άμυνας).

Εκτός από τον Ελληνο-τουρκικό Πόλεμο του 1897 και τους Βαλκανικούς Πολέμους,

Εκλέχθηκε Πληρεξούσιος Κεφαλληνίας στη Π Εθνοσυνέλευση (1920-1922) και χρημάτισε Υπουργός των Ναυτικών (1922, κυβέρνηση Ν. Στράτου).