του Δημητρίου (Α.Μ. 121)

Αθήνα, 02.09.1880 – , 30.10.1945

Εισήλθε στη Σ.Ν.Δ. την 01.10.1896 και αποφοίτησε στις 29.07.1900 ως μάχιμος Σημαιοφόρος. Προήχθη σε Ανθυποπλοίαρχο στις 06.05.1905, σε Υποπλοίαρχο στις 23.05.1913, σε Υποπλοίαρχο Α’ Τάξης στις 13.06.1913, και σε Πλωτάρχη στις 20.10.1914. Στις 24.07.1917, μετά την επικράτηση του Ελ. Βενιζέλου, τέθηκε σε μηνιαία διαθεσιμότητα. Στις 09.01.1918, προήχθη σε Αντιπλοίαρχο (αναδρομικά από τις 11.05.1917). Στις 10.11.1920, ύστερα από τη Μεταπολίτευση του Νοεμβρίου 1922, ανακλήθηκε η διαθεσιμότητα του και στις 19.12.1920 προήχθη σε Πλοίαρχο (αναδρομικά από τις 25.06.1920).

Στις 21.08.1924, 30.06.1924, στη διάρκεια της «Απεργίας του Ναυτικού» (Ιούνιος 1924), αποστρατεύθηκε με αίτησή του ως Υποναύαρχος ε.α. Στις ανακλήθηκε στη μόνιμη υπηρεσία ως μηδέποτε αποστρατευθείς και στις 22.01.1932 προήχθη σε Υποναύαρχο. Στις 25.08.1933, τέθηκε και πάλι σε τετράμηνη διαθεσιμότητα για την εμπλοκή του στο Κίνημα Πλαστήρα (Μάρτιος 1933). Τέλος, στις 21.03.1935 τέθηκε σε νέα διαθεσιμότητα λόγω της εμπλοκής του στο Κίνημα του Μαρτίου του 1935 (Ελ. Βενιζέλου) και στις 30.07.1935 αποτάχθηκε για τον ίδιο λόγο. Στις 10.1.1935, ανέκτησε το βαθμό του και θεωρήθηκε σε αποστρατεία με το βαθμό του Αντιναυάρχου ε.α.

Μετεκπαιδεύθηκε στο εξωτερικό109 (1910- 1912).

Υπηρέτησε σε πλοία επιφάνειας, καθώς και σε επιτελικές και διοικητικές θέσεις. Χρημάτισε καθηγητής στη Σ.Ν.Δ. (1913, ανωτέρων μαθηματικών και 1920-1922, ηλεκτρισμού).

Έλαβε μέρος στις επιχειρήσεις των Βαλκανικών Πολέμων ως Ύπαρχος του αντιτορπιλικού ΚΕΡΑΥΝΟΣ, περιλαμβανομένων της απελευθέρωσης της Λέσβου και της Χίου (Νοέμβριος 1912), καθώς και του αποκλεισμού του τουρκικού καταδρομικού ΧΑΜΙΔΙΕ στην Ερυθρά Θάλασσα (Απρίλιος-Μάιος 1913).

Επίσης, έλαβε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις στη Μεσημβρινή Ρωσία και της Μικρασιατικής Εκστρατείας ως Κυβερνήτης του αντιτορπιλικού ΙΕΡΑΞ (1919-1920, Αντιπλοίαρχος) και του θωρηκτού ΛΗΜΝΟΣ (1922, Αντιπλοίαρχος/Πλοίαρχος), με το οποίο έλαβε μέρος και στις ναυτικές επιχειρήσεις της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Κατά το Μεσοπόλεμο, διατέλεσε, με το βαθμό του Πλοιάρχου, Αρχηγός Στόλου (1923), Κυβερνήτης του πλωτού νοσοκομείου ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ (1924), Επόπτης Ναυτικής Εκπαίδευσης (1925 και 1926), Αρχηγός της Υπηρεσίας Υποβρυχίων (1926), Γενικός Διευθυντής Ναυστάθμου Σαλαμίνας (1929-1930) και Ανώτερος Διοικητής Υποβρυχίων (1930-1931).

Τέλος, ανέλαβε καθήκοντα Αρχηγού του ΓΕΝ (1931-1932, Πλοίαρχος/Υποναύαρχος), Γενικού Επιθεωρητή Ναυτικού (1932-1933, Υποναύαρχος), θέση στην οποία υπηρετούσε κατά το Κίνημα Πλαστήρα και εκ νέου Αρχηγού του ΓΕΝ (1934-1935, Υποναύαρχος), θέση την οποία κατείχε κατά το Κίνημα του Μαρτίου του 1935.

Εκτός από την «Απεργία του Ναυτικού» (Ιούνιος 1924, Πλοίαρχος) και την εμπλοκή του στο Κίνημα Πλαστήρα (Μάρτιος 1933, Υποναύαρχος), συμμετέσχε στο Κίνημα του Στρατιωτικού Συνδέσμου (Αύγουστος 1909, Ανθυποπλοίαρχος) και το Κίνημα του Υποπλοιάρχου Κ. Τυπάλδου (Α.Μ. 64) (Οκτώβριος 1909, Ανθυποπλοίαρχος).

Το 1933, χρημάτισε για μία μέρα Υπουργός Κρατικής Υγιεινής και Αντίληψης (κυβέρνηση Α. Οθωναίου).